Voor mij vormen de Toppers de Heilige Drie-eenheid, blijft Britney de enige Heilige Maagd, en is de Hand van God nog steeds Maradona’s beste vriend. En de Profeet? Die zat toch in een voorstelling van Hans Teeuwen? En Ganesha? Bedoel je dat Indiaas restaurantje om de hoek? Als er één iemand niet religieus of gelovig is, dan ben ik het wel. Tijd om dat even te testen, dus ik stap op uitnodiging de zwarte Abiding Faith Christian Church binnen. Geloof ik?

“Praise ye the Loooooord.” Bij binnenkomst staat al een zangkoor zachtjes te hummen. Ik hoop dat mijn oer-Hollandse nuchterheid is opgewassen tegen de warmte van deze vrolijke Amerikaanse zwarte mini-kerk. Geen airco? Nee, slechts warme knuffels. Hallo liefde. De sober aangeklede kerk/zaal zit vol met studenten en families van Afro-Amerikaanse afkomst die mij verwonderd aankijken en zich dan weer richten tot de pastoor, John Cowart, die maar even een uptempo nummer inzet met zijn band. We worden geacht mee te klappen. “Praise ye Jesus!” Hij maakt nog net geen duivelsvuist en steekt ook niet zijn Kiss-lange tong uit. “Jesus is MY ROCK!” My rock? My rock star bedoel je. Rocksterren zijn het, deze mensen, rocksterren.

Na het welkomstlied grijpt iemand me vast, en knuffelt me zoals alleen een gelovige dat kan. Het blijkt een gewoonte te zijn om drie vreemden eens flink te respecteren door ze fysiek in te wrijven met liefde. Ik kijk beduusd om me heen. Hallo kerkelijke knuffel. Ik ontken ze niet hoor, die Goden, dus ik ben ook geen atheïst, en ik respecteer de gelovigen best wel graag, maar ik kan zelf nu eenmaal niet zoveel met “God is er voor ons allemaal”. Ja, oké, Wayne Rooney tegen Celtic afgelopen dinsdag speelde goddelijk, Paul Newman is nu onder de goden, en Brandon Flowers zonder scheerbeurt is een god met een pornosnor. Maar God een god voor ons allemaal? Ik hoopte dat God op de eerste dag van de kredietcrisis naar Zijn aarde keek, en zag dat het slecht was, en daarom al Zijn wereldse pensioenfondsen en banken onmiddellijk zou globaliseren.

We sluiten af met een lied, ik verlaat de zaal, en toch zie ik het licht niet, hoe fel de Floridaanse zon ook schijnt. Nee, niets. Ik voelde me nederig en vol respect maar geen epifanie. Gelukkig is er een Plan B-acteur: misschien kan ik meneer Kruis bekeren tot het anti-kredietcrisisme want er zijn hier Scientology Churches genoeg in Florida, en hij is ook rijk genoeg. Geloof ik.

Eerder gepubliceerd door NOS.