Mijn huisgenoot van 20 bestuurt een eigen automobiel. Zo’n eentje met een beetje een vreemde geur – iets met dode vogels, roddelde m’n andere roomie – maar wel zo’n waggie die smooth rijdt. Hij misbruikt hem voor alles, eigenlijk. Naar college. Naar de supermarkt. Naar de vriendin die in een bandcamp zit en honderd meter verderop woont. Naar de buren hiernaast. Amerikaanse studenten voegen namelijk al vroeg in in de autocultuur die hier in Florida heerst. Had ik al verteld dat ALLE studenten om me heen een edelmetalen ros lijken hebben behalve ik? En dan bedoel ik niet een oranjegespoten omafiets maar pooierprachtige pimpbakken (ter compensatie van… jeweetwel) waarmee je lekker het land door kan kruisen of cruisen.
Klauwen vol studentendollars uitgeven aan zo’n bak, dat zuigt toch hard (benzine)? Ooit, bij het ontdekken van Amerika (Noormannen, Aziaten, Columbus, Carice van Houten, wie dan ook) ontstond de behoefte naar méér van het onbekende: naast onder meer het opzetten van katoenplantages en het uitbuiten van de vruchtbare grond, werd (ter compensatie van jeweetwel) het letterlijk opzoeken van een landgrens in het woeste westen de nieuwe behoefte van de Kolonisten van Katoen. Zie het zo: territorium afbakenen + vrijheid = stoer avontuurtje. Dat gaat tegenwoordig uiteraard het beste met een roadtrip in je eigen opgepimpte ride. Gewoon instappen en karren maar.
Amerika en heilig vee; het beeld werd al vroeg geschetst door Jack Kerouac in zijn boek On the Road. Nooit van Kerouac gehoord, de James Dean van de literatuur? Denk bij hem aan de furious fifties en de Beat-generatie in haar zoektocht naar vrijheid, niks uitvoeren, overmatig auto- en alcoholmisbruik (en een beetje wiet), seksuele experimenten, het tegendraads schoppen tegen de consumptiemaatschappij vol ideale families, en vooral veel zaaddodend gezwets over mannelijkheid (ter compensatie van jeweetwel). Klinkt als mijn normale zaterdagavond.
Holy cowboy Kerouac maakte vier roadtrips met zijn OoO (‘object of obsession’) slash beste vriend Neal, en werkte vervolgens nonstop aan zijn semi-autobiografische meesterwerk. Inmiddels is de Braziliaanse regisseur Walter Salles, bekend van de twee andere fenomenale roadtripfilms The Motorcycle Diaries en Central Do Brasil, al drie jaar bezig met een verfilming van Kerouac’s overbekende, over-Amerikaanse en mogelijk onverfilmbare roadtriproman, maar hij komt er volgend jaar aan. Niet toevallig doe ik onderzoek naar zowel dit boek als Che Guevera’s Diarios de Motocicleta. Ik denk omdat ik zelf geen auto of motor heb.
Zelf heb ik een half jaar geleden al een kriskrasroute door de States gepland; niet van Oost naar West zoals Jack en Neal, maar van Sinterklaas in Florida naar de kerstman in New York City. Mijn partner-in-crime en ik zullen in december per voet, bus en trein langs de Oostkust trekken en ondertussen veel lullen zoals niksuitvoerende mannelijkheden dat doen. Geen auto zoals mijn luie huisgenoot, zoals Amerika. Ik strompel wel achter die Amerikaanse bakken aan, want ik heb geen compensatie nodig. Je weet wel waarom.
Eerder gepubliceerd door NOS.