Verandering komt eraan, Barack en John? NU! EVEN! NIET! Want vandaag sta ik stil, eventjes, en lurk ik aan mijn Starbucks-koffie – er is hier geen Cup-A-Soup – bij een 9/11-herdenkingsmonument op Plaza of the Americas in Gainesville. Zijn we niet vergeten dat er zeven jaar geleden vier vliegtuigen van United en American Airlines ‘s morgens vroeg de hemel en daarmee de wereld in tweeën kliefden? Is alles alweer vergeven en is de westerse wereld alweer hertrouwd met de andere helft van de aarde?

Er staan honderden Amerikaanse vlaggetjes in het gras. Ik loop er omheen. Hallo sentiment: de stokjes blijken de cijfers 9 en 11 te vormen. Vandaag kijk ik niet vooruit naar de verkiezingen van 4 november 2008 en heb ik het niet over wie een varken met lippenstift is en wie er wel bij Oprah op de bank mag. Vandaag is er tijd voor een van dé tv-momenten van de afgelopen tien jaar.

Ik moet bij 9/11 altijd denken aan het boek Hiroshima van John Hersey, over wat er gebeurde met zes mensen in Japan na het werpen van de Amerikaanse atoombommen in 1945. De impact van dit moment bleef lang in het geheugen van vele mensen gegrift staan. Het grootste verschil met 9/11? Het vliegtuig Enola Gay gooide de bommen om een oorlog te beëindigen (wij tegen hen?). De gekaapte vliegtuigen boorden door hoge torens om een oorlog te beginnen (zij tegen ons?). Ik neem een sip Frappucino Mocca Light No Cream. De nasmaak is minder.

Eerder vandaag zat ik bij een lezing van Soledad O’Brien, CNN-correspondente tijdens onder andere de tsunami in 2002 en de aanslagen in Londen van 2005 (waar ik zelf ook bij was). Zij praatte over verschil en vereniging na rampen als deze: “Je bewust worden van de verschillen tussen groeperingen is okay, zolang het maar niet op een negatieve manier gebeurt.” En nog een cliché: “Er moet juist om de obstakels heen gewerkt worden”. Toen ik de zaal uitliep, was zij mijn heldin geworden. Ondanks de vele inkoppertjes bleef haar haar perfect zitten.

11 september 2001, lijkt dat al lang geleden? Dit is niet lang geleden. Je beseft het misschien niet helemaal, zoals je het misschien ook niet besefte toen de DVD werd uitgevonden, maar voor onze ogen werd geschiedenis geschreven. Dit is niet lang geleden. Dit is gisteren voor ons. Wij kinderen van de wereld moeten nog steeds leven met de gevolgen van deze scheiding.

Vandaag is dit ons Hiroshima. De nasmaak is alleen nog minder.

Eerder gepubliceerd door NOS.