Voelde het een paar jaar geleden nog nét iets te vroeg, anno 2014 is het best oké om je te verzuchten aan de goede herinneringen van de jaren 90. Amerikaanse filmregisseurs Lev Kalman en Whitney Horn groeiden op in die tijd en weten deze tijdsgeest in hun werk op een unieke, ietwat excentrieke manier te verbeelden. Hun eerste speelfilm L for Leisure loopt over van ironische ’90s coolheid. Glamcult sprak het duo over Melrose Place, chillwave en apocalyptische oorlogen.
Terwijl Lev in het zonnetje op de universiteitscampusin San Diego zit, praat Whitney met ons, wandelend over het strand bij San Francisco met hond Boojum. Maar de harde buitengeluiden van de oceaan en studenten stakingenop de achtergrond zijn niet de hoofdredenen waarom het three-way-Skypegesprek niet geheel normaal verloopt.“We hebben eerlijk gezegd nog nooit een interview gedaan over de nieuwe film. We hebben hem nog niet eens samen gekeken sinds ’ie af is! Dit gaat dus een oefening voor ons worden”, lacht Lev, die vooral de praatgrage charmeur speelt, terwijl Whitney rustig doorwandelt en hem soms aanvult.
De nonchalante zorgeloosheid van beide jonge regisseurs blijkt naast hun onvoorbereidheid op interviews ook uit de tijd die ze nodig hadden voor het maken van hun eerste lange speelfilm. Zonder echte financiering en met een totale draaitijd van drie jaar was het maakproces van L for Leisure nooit bedoeld als een fastfoodhap. Best verrassend voor een film die niet echt ergens over gaat: L for Leisure laat op een zelfbewuste, haast perfect nagemaakte manier de jaren 1992 en 1993 zien – niet meer, niet minder. In een rits aan dromerige vakantiescènes wordt er door de 24 jonge amateuracteurs gewaterskied, gefilosofeerd, gevreeën, getennist, gereisd, gechilld en vooral heel veel bullshit gepraat. De dromerige toon van de film wordt mede versterkt door de soundtrack, waardoor de film voelt als één lange chillwave-videoclip van 80 minuten.Lev: “Dat hebben we te danken aan John Atkinson van de Brooklynse band Aa (Big A little a), die alle muziek voorons heeft verzorgd. We hebben hemerbij gehaald, omdat we niet wilden dat de soundtrack klonk alsof deze door een obscure retroband uit de jaren 90 gemaakt is, maar juist als iets van nu. En onze geluidsman zit in de synthpopgroep Small Black, ook uit Brooklyn.”Lev en Whitney hebben niet toevallig zo’n goede band met deze muziekacts uit New York; de twee woonden zelf hun hele leven in de Big Apple, voordat ze allebei (niet als stel) naar de westkust verhuisden voor de liefde. “Hier in San Diego is er alleen bijna geen alternatieve filmcultuur”, zegt Lev balend. “Je hebt wel meer zonlicht en ruimte om te filmen in Californië dan in New York. Maar ik mis de indie filmscene wel.”
De vraag waarom ze zichzelf filmmakers uit de ‘alternatieve’ scene noemen, overvalt hen een beetje.“We werken, denk ik, nu eenmaal anders dan andere mensen. Onze films zitten tussen experimenteel en narratief in”, legt Whitney uit, waarop Lev aanvult dat andere benamingen gewoon niet werken. “Ga je voor artistiek, dan klinkt het pretentieus. Experimenteel is ook misleidend. In de jaren 90 werd je doodgegooid met het woord ‘alternatief’, denk aan de cd-bakken van winkels. Maar wat is dat nu eigenlijk? Het woord geeft bijna geen indicatie van wat het precies is, en zo zijn wij ook. We willen met het woord ‘alternatief’ laten weten dat we niet iets normaals doen, en mensen ook een beetje waarschuwen.”
Zelf vinden Lev en Whitney het losse verhaal daarom niet erg; zo werken ze nu eenmaal. Meestal ontstaat in hun hoofden eerst een titel en een vibe, daarna pas een plot. Bij L for Leisure ging dat vanzelf. Naast eigen herinneringen konden de twee filmmakers ook putten uit onderzoek op internet en tv-series.“Als je een film in het verleden laat afspelen,dan word je juist aan het denken gezet hoe het nu écht was. We hebben veel naar Baywatch, The X-Files en Melrose Place gekeken. En die sfeer was best makkelijk en goedkoop te recreëren, want je kunt hier gewoon naar de thrift shops en een jaren-90-outfit scoren. We deden trouwens ook onderzoek naar hoe mensen praatten in die tijd. Wist je dat er toen echt mensen zeiden dat Michael Jordan een zwarte manier van basketballen had? Man, dat doe je nu echt niet meer!”
Lev en Whitney wilden met L for Leisure daarnaast het post-Koude-Oorlog-gevoel overbrengen, toen menseneen naderende nucleaire ramp vreesden. In de film praten de acteurs er in een paar scènes casually over. “Maar weet je wat, het zou moeten werken op twee verschillende levels. Ten eerste kan de kijker denken: ‘Oh nee, ze zijn weer aan het bullshitten’. Het wordt dan een komedie waarin de karakters standaard teveel praten, of het nu gaat over de race war of over basketbal. Maar als je de karakters juist serieus neemt, dan beloont de film je op een hele andere manier.” De twee hebben geen antwoord paraat als ze wordt gevraagd of onze eigen interpretatie juist is, dat de film vooral een hartstochtelijke, schaamteloze nostalgie belichaamt. “Maar bij het volgende interview hebben we wel een antwoord klaar!”, schreeuwt Lev voordat hij ophangt. Nou ja, gelukkig hadden ze ons al gewaarschuwd.
Eerder gepubliceerd in GLAMCULT.